رقابت بین بندر چابهار و گوادر
مسکن گزین: بندر چابهار و گوادر اهمیتی راهبردی در اقتصاد آینده منطقه وجهان دارند اما اختلافات فاحشی را تجربه می کنندوتوسعه گوادر در صورتی است که چابهار نسبت به گوادر برای توسعه مطمئن و به صرفه تر است.
به گزارش مسکن گزین به نقل از مهر، هم اکنون خیلی از کشورها برای تجارت متکی به بنادر خود هستند. بنادر همچون عوامل تسریع در پروسه توسعه اقتصاد ملی و منطقه ای و یکی از حلقه های اصلی حمل و نقل دریایی و مبادی ورود و خروج کالا است. بنادر چابهار و گوادر که در جغرافیای ایران و پاکستان موقعیت دارند و جزئی از خاورمیانه و جنوب آسیا محسوب می شوند طی سالهای قبل مورد توجه قدرت های اقتصادی مطرح در سطح نظام بین الملل به ویژه چین و هند قرار گرفته اند. اکنون کشورهای چین، هند، پاکستان و ایران باهم به رقابت دارند تا توسعه بندرگوادر را به عاقبت برسانند.
بندر گوادر کجاست؟
بندر گوادر در ایالت بلوچستان پاکستان و در ساحل دریای عرب قرار گرفته است. طرح تأسیس این بندر عمیق اولین بار در سال ۱۳۳۲ شمسی عنوان شد، یعنی زمانی که مالکیت این بندر در اختیار پادشاهی عمان بود. که در نهایت با کمک آمریکا به عنوان میانجی مذاکرات میان دولت های پاکستان و عمان بعد از ۲۰۰ سال حاکمیت پادشاهی عمان بر این بندر و با پرداخت ۳ میلیون دلار بهای خرید آن از طرف پاکستان به عمان در تاریخ ۸ دسامبر ۱۹۵۸ به اسلام آباد به فروش رسید و بطور رسمی به عنوان قسمتی از خاک پاکستان اعلام گردید.
فاصله گوادر در خاک پاکستان از بندر کراچی به عنوان بزرگترین شهر تجاری پاکستان ۵۳۳ کیلومتر و فاصله آن از مرز ایران نیز ۱۲۰ کیلومتر است. همین طور فاصله دریایی بندر گوادر از سواحل کشور عمان حدود ۳۸۰ کیلومتر برآورد شده است.
طرح های اولیه توسعه بندر گوادر در سال ۱۹۹۲ عنوان شد اما طی سالهای بعد به سبب نبود منابع لازم برای توسعه این بندر از یک سو و اعمال تحریم های بین المللی مقابل اسلام آباد به سبب آزمایش بمب هسته ای پاکستان در ماه مه ۱۹۹۸ منجر به اجرائی نشدن پروژه راه اندازی و توسعه بندر گوادر شد.
در نهایت، پروسه اجرائی شدن فاز نخست توسعه بندر گوادر در سال ۲۰۰۲ با انجام توافق میان دو کشور پاکستان و چین و قرار سرمایه گذاری پکن در این پروژه وارد مرحله مطالعه و ساخت شد. کار ساخت این فاز در سال ۲۰۰۷ به انتها رسید و در نهایت در سال ۲۰۰۸، این پروژه عمرانی با ورود محموله ۷۰ هزار تنی گندم به این بندر در تاریخ ۱۵ مارس ۲۰۰۸ افتتاح شد.
اما طرح های جدید توسعه گوادر اولین بار در سال ۲۰۰۷ به عنوان یکی از طرح های پیشنهادی توسعه طلبانه پرویز مشرف نخست وزیر وقت پاکستان عنوان شد. دولت مشرف رقمی حدود ۲۴۸ میلیون دلار برای توسعه این بندر در نظر گرفت.
اهمیت بندر گوادر برای کشورهای آسیای شرقی
بندر گوادر که جزئی از جغرافیای پاکستان در ایالت بلوچستان است، توسعه آن هم به لحاظ اقتصادی و هم به لحاظ سیاسی و امنیتی برای پاکستان، چین و کشورهای محیط پیرامونی پاکستان از ارزش و اهمیت خاصی برخوردارست.
این بندر برای پاکستان از از نقطه نظر اقتصادی دارای اهمیت است، از آنجا که تمام کارهای اقتصادی و داد و ستد در این کشور به بندر کراچی متمرکز شده است، باتوجه به تهدیدات امنیتی از ناحیه رشد تروریسم در داخل پاکستان، خصوصاً در حومه بندر کراچی، این کشور بمنظور این که کارهای اقتصادی اش در معرض لطمه کمتری قرار داشته باشد و از جانبی هم رشد و بالندگی اقتصادی را شاهد باشد، تصمیم گرفت تا بندر گوادر را که موقعیت راهبردی دارد، توسعه دهد. توسط بندر گوادر در داخل پاکستان سبب رشد و پویایی اقتصادی در تمام پاکستان به ویژه در ایالت فقیرنشین و کمتر توسعه یافته بلوچستان خواهد شد.
چین یکی از مطرح ترین کشورهای جهان خصوصاً در حوزه اقتصادیست و در دو دهۀ اخیر دراین زمینه رشد شایان توجهی داشته است. رشد بی نظیر چین در زمینۀ اقتصادی، مستلزم دسترسی به منابع انرژی است. بدین جهت این مسأله به اولویت اساسی چین در حوزه بین المللی تبدیل شده است.
با توجه به شدت رقابت میان ایالات متحده آمریکا و چین، توسعه گوادر از نقطه نظر امنیتی نیز می تواند چین را در موقعیت بهتری قرار دهد و این کشور با بوجودآوردن و داشتن پایگاه های نظامی در نقاط راهبردی همچون در گوادر و خاورمیانه، می تواند برنامه های با رویکرد نظامی داشته باشد.
رقابت چابهار و گوادر
بندر چابهار تنها بندر اقیانوسی ایران، یکی از آن بنادر راهبردی و راهبری ایران بشمار می رود که می تواند ما را به آب های آزاد متصل کند. عمق دریا در سواحل چابهار، به پهلوگیری کشتی های سنگین کمک می نماید که این امر برای افزایش تجارت خارجی ایران حائز اهمیت می باشد. همین طور توان هاب و کانونی شدن چابهار برای مرکز تجارت خارجی و ترانزیت منطقه بسیار بالا است.
بندر چابهار و گوادر، بنادر اقیانوسی در نزدیکی یکدیگر هستند. هر دو به اقیانوس هند راه دارند و هر دو می توانند راه کشورهای محصور در خشکی آسیای مرکزی به آب ها باشند. رقابت این دو کشور به مفهوم آنست که میان چین و هند در نفوذ در آسیای مرکزی و رسیدن به قدرت اول اقتصادی جنوب آسیا، اختلاف وجود دارد و این رقابت، در بازی های منطقه ای خودنمایی خواهدنمود.
باوجود آنکه چابهار و گوادر اهمیتی راهبردی در اقتصاد آینده منطقه و جهان دارند اما در روند توسعه اختلافات فاحشی را تجربه می کنند؛ چین گوادر پاکستان را با روند رو به افزایشی تجهیز و توسعه می کند اما هند هنوز سرمایه گذاری اولیه خود در چابهار را نیز اجرائی نکرده است.
چین در یک برنامه منسجم ۱۵ ساله متعهد شده ۶۲ میلیارد دلار در گوادر سرمایه گذاری کند و تا حالا نیز ۱۴ میلیارد دلار از حجم سرمایه گذاری تعهدی خودرا وارد میدان کرده است؛ این در حالیست که هند حداکثر متعهد شده حدود ۱ میلیارد دلار به تفسیر ۸۵ میلیون دلار برای تجهیز اسکله های بندر شهید بهشتی، ۱۵۰ میلیون برای توسعه پس کرانه های بندر و ۹۰۰ میلیون دلار هم برای توسعه راه آهن چابهار سرمایه گذاری کند که هنوز هیچ کدام را عملی و وارد میدان کرده است.
علاوه بر حجم سرمایه گذاری در میزان و مقدار توسعه دو بندر نیز اختلافات فاحشی وجود دارد، بندر گوادر در برنامه منسجم چین مقرر است تا سال ۲۰۵۰ توانایی پهلوگیری ۸۸ کشتی مادر بصورت هم زمان را داشته باشد و به ظرفیت تخلیه و بارگیری ۴۰۰ میلیون تن در سال برسد؛ این در حالیست که بندر چابهار مقرر است در فاز نهایی و با آماده شدن پسکرانه های ریلی و جاده ای به ظرفیت ۷۷ میلیون تن در سال برسد.
برتری بندر چابهار نسب به بندر گوادر
توسعه گوادر در صورتی است که چابهار نسبت به گوادر برای توسعه مطمئن تر و به صرفه تر است. دسترسی گوادر به جاده معروف ابریشم و سپس کشورهای آسیای میانه به سبب کوهستانی بودن و صعب العبور بودن مناطق سخت و هزینه بر است و این در حالیست که به گواه کارشناسان دسترسی چابهار به جاده معروف ابریشم و آسیای میانه راحتر و کم هزینه تر است.
علاوه بر دسترسی؛ امنیت نیز در بلوچستان پاکستان که از قضا گوادر نیز در آن واقع است تبدیل به یک معضل بزرگ برای چین شده است؛ گروههای تروریستی امنیت را در بلوچستان پاکستان و منطقه اطراف گوادر مختل کرده اند. دولت پاکستان در این منطقه قدرت کمی دارد و توانایی برقراری امنیت مسیرهای ترانزیتی هدف چین را ندارد.
چین و پاکستان قصد دارند برای اتصال به اروپا از دریای خزر بهره گیرند. این یعنی همان ایجاد کمربند جاده ای که ایران را دور می زند. بدین ترتیب که ایران از مسیر اصلی حذف شده و حتی مسیر کریدوری شمال به جنوب نیز مقداری به حاشیه می رود. دقیقاً همانند اتفاقی که در شمال غرب کشور درحال رخ دادن است.
بنابراین رقابت میان چابهار و گوادر بسیار راهبردی تر از آن چیزی است که ما فکر می نماییم. یک دلیل تنش ایران در شمال غرب کشور با ترکیه و آذربایجان نیز به همین رقابت بر می گردد که بطورکامل اقتصادیست.
کمبود زمین و میزان بالای بهای انرژی در «گوادر» و پاکستان نیز از دیگر معضلاتی است که چینی ها با آن دست و پنجه نرم می کنند؛ همه این ها دست به دست هم داده اند تا چابهار نسبت به گوادر برای سرمایه گذاری و توسعه مطمئن تر و به صرفه تر باشد.
با توجه به همین خاصیت های منحصربه فرد چابهار؛ چینی ها قبلاً در زمان دولت دهم با وجود آنکه درگیر پروژه گوادر بودند پیشنهاد ۶۰ میلیون یورویی برای سرمایه گذاری در بندر چابهار و اتصال این بندر به جاده معروف ابریشم را داده اند.
با این تفاسیر بنظر می رسد باید در وضعیت حاضر و تعلل مکرر هند برای سرمایه گذاری در چابهار به سراغ چینی ها رفت و توازنی میان چین و هند برقرار کرد خصوصاً آنکه هند از برجام تا حالا مرتباً بهانه تعلل در توسعه چابهار را اول از ترس بازگشت تحریم ها و حالا خود تحریم ها گذاشته و بنظر می رسد خیلی محتاطانه و کند حرکت می کند؛ با حرکت فعلی هند و باتوجه به نیاز مبرم چابهار به درگیر کردن منابع مالی بین المللی در توسعه بنظر می رسد این بارهم ایران در جذب بار و کالا با وجود موقعیت ویژه و منحصر به فرد چابهار عقب می افتد.
ضرورت ایجاد خطوط ریلی در بندر گوادر
بر اساس یکی از ارزیابی های صورت گرفته، برای آنکه بندر گوادر به یک بندر و گذرگاه تمام عیار تبدیل گردد، وجود خطوط ریلی در آن ضرورت دارد. اما راه اندازی این خط ریلی بیش از یک دهه طول خواهد کشید. در طول این زمان، مواصلات فراساحلی در بنادر رقیب منطقه بطور چشم گیر بهبود خواهد یافت و بیش از پیش نقص های بندر گوادر مشهود خواهد گردید.
در طول سالهای آتی، شبکه بزرگراه های پاکستان بطور کامل به سمت کراچی گسترش خواهند یافت. در همین دهه آتی، خطوط عمده ریلی از کراچی به پیشاور احیانا نوسازی خواهد شد و متعاقب آن عبور و مرور ترابری سریع تر خواهد گردید.
در راستای تقویت هر دو بندر فوق، دولت پاکستان باید بیش از پیش تلاش کند تا راه مواصلاتی فراساحلی از بندر کراچی را با دور زدن راه های پر ازدحام این شهر راه اندازی نماید.
در ادامه همین مسیر راه اندازی شده، بندر گوادر می تواند حجم قابل توجهی محموله ترابری را جذب نماید. مقامات بندر اعلام نموده اند تا عمق ۲۰ متری می توان کار لایروبی را انجام داد اما هم اکنون، توان تجارت ترانزیتی بندر گوادر احیانا بیش از همه بنادر پاکستان است بااینکه دورنمای روشنی از حیث رشد تجارت ترانزیتی و کسب وکار ترابری محموله ای در پاکستان دیده نمی گردد.
با توجه به به محیط رقابتی منطقه، بندر گوادر به محرک های محلی مختلفی جهت رشد نیاز خواهد داشت. این بندرگاه باید به عنوان ابزاری برای توسعه منطقه ساحلی مکران پاکستان و به شکل گسترده منطقه بلوچستان جنوبی این کشور مورد استفاده قرار گیرد که در حوزه کارهای صنعتی در بخش های صنعتی، صادرات مواد معدنی و گردشگری قطب شناخته شده است.
یکی از راهبردهای رشد بندر گوادر باید تقویت توانمندیهای بلوچستان جنوبی – خط ساحلی طویلش که تا کنون به اندازه کافی بهره برداری نشده و منابع معدنی سرشارش – بحث و بررسی و برطرف سازی چالش های فراگیر آنست. این منطقه که تشنه آب است نیازمند راه اندازی سدهای کوچک و پروژه های مختلف نمک زدایی است تا برای افراد محلی آب آشامیدنی همراه با محصولات غذایی تازه فراهم آید.
بندر گوادر گذرگاه اقتصادی چین و پاکستان
به گزارش مسکن گزین به نقل از مهر، بندر گوادر یکی از بنادر مهم مواصلاتی در پاکستان است و بخش زیادی از تجارت ۶۴ میلیارد دلاری چین و پاکستان بوسیله این بندر صورت می پذیرد. همین طور این بندر در قالب گذرگاه اقتصادی چین و پاکستان نیز دارای اهمیت ویژه ای است.
هم حالا ۸۵ درصد از نفت وارداتی چین از تنگه مالاگا به این کشور انتقال می یابد و بندر گوادر در آینده پتانسیل تبدیل به ترمینالی برای انتقال نفت از خاورمیانه به چین را دارد. همین طور پکن در نظر دارد قسمتی از صادرات خودرا از جاده مواصلاتی چین-پاکستان به بندر گوادر منتقل کرده و سپس از این بندر به خاورمیانه و اروپا ارسال نماید.
منبع: مسكن گزین
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب